Sana umibig tayo na parang noong unang beses tayong nakikita ng bulalakaw

Nung unang beses akong nakakita ng shooting star, hindi ako nakapag-wish. Manghang-mangha ako, gulat na gulat ako, gandang-ganda ako sa pagkakita ng bulalakaw na nakalimutan kong humiling, di-gaya ng nai-practice ko nang maraming beses sa utak ko.

Ganun pala ‘yun. Kapag nasa harap mo na ang shooting star, at sa unang pagkakataon ay bumabagsak siya mula sa langit na tinitingala mo, makakalimutan mo ang lahat. Makakalimutan mong pwede ka nga palang humiling, na sana mahalin ka rin niya, na sana hindi ka na masaktan, na sana makalimutan mo na siya, mawawala ka sa wisyo, at ang maiisip mo lang, sa loob ng isa, dalawa, tatlong segundo, putang ina, may shooting star na bumabagsak sa harap mo. Ang magagawa mo lang, magulat, mamangha. At sa hudyat na maalala mong makakahiling ka nga pala, wala na. Tapos na. Nakadaan na ang bulalakaw. Pero sa loob-loob mo, sa totoo lang, okay lang. Nakakita ka na ng shooting star, at iyon pa lang, sapat na.

Sana ganon tayo magmahal, ‘no? Sana umibig tayo na parang noong unang beses tayong nakikita ng bulalakaw. ‘Yung magmamahal ka lang, nang di naiisip, nang di maaalala na masakit nga pala, na pwede ka nga palang masaktan, na pwede ka nga palang mabigo, basta, magmamahal ka lang. At pag natapos na, pag nawala na, saka mo pa lang maiisip na, putang ina, masakit nga pala, pwede nga pala akong masaktan, pwede nga pala akong mabigo. Pero maiisip mo na lang ang una mong bulalakaw, at kung gaano kasayang sa wakas ay makikita mo itong bumabagsak mula sa langit, na sa kabila ng lahat ng sakit at ng pag-iyak, nagpapasalamat ka pa rin. Nagmahal ka, at iyon pa lang, sapat na.#